Moved to / Is verhuisd naar


Waarom dat zo is, verneem je hier


zondag 26 december 2010

Vlieg hoog...








O ja, ook ik was ooit een heel onzeker kind, dat dacht dat alles voor altijd zou blijven zoals het was, wanneer ik het maar stevig genoeg vasthield. 
Maar iedereen leert bij, en ik ontdekte dat de échte overlevenden zij zijn, die alles kunnen loslaten op momenten dat dit van hen vereist wordt. 
Mensen die telkens weer opstaan wanneer de grond vanonder hun voeten wordt weggemaaid en zonder twijfelen, met lege handen toch weer opnieuw beginnen met datgene waarmee ze voorheen bezig waren … “Leven tot ter dood”. 
Houvast…? Het zou me wat… dat geeft het leven niet. Nooit!... Het is een illusie waar we onszelf mee opzadelen. 

Als we maar hard genoeg werken zullen we gerespecteerd worden… 
Als we maar geld genoeg verdienen zullen we steeds iets te eten hebben… 
Als we maar een eigen huis kopen, zullen we nooit zonder beschutting zijn… 
Als we maar kleren genoeg aanschaffen zullen we nooit naakt te behoeven rondlopen… 
Als we de mensen rondom, aan ons binden, volgen ze wel en zullen we nooit alleen zijn… 


We denken onze noden te kunnen lenigen met dingen te verwerven. 
Toch duurt het voor het leven slechts een vingerknip om ons dat alles weer te ontnemen. 
Wie droomde er niet van ooit te kunnen vliegen als een vogel?
En wie beweert dat dit onmogelijk is? We vergeten alleen dat daar durf en moed voor nodig zijn. 
Een vogeltje doet het gewoon. Mensen niet, die denken,… vaak en veel teveel. Ons zelfbewustzijn staat in de weg; als een vloek nagelt het ons telkens weer aan de grond vast. 
En toch… uiteindelijk staan we aan het eind allemaal zonder keuze… en met lege handen voor de afgrond. Dwìngt het leven ons, om ook hààr te laten gaan en onze droom te volgen ... 
Zij leert ons keer op keer, zolang het nodig is, dat degene die de moed niet heeft om los te laten en uit het nest te springen, ook al kreeg hij duizend vleugels, nooit zal vliegen.