Moved to / Is verhuisd naar


Waarom dat zo is, verneem je hier


zondag 26 juni 2011

Watou

... met een knipoog uit de zevende hemel ...



- Foto DagEnDauw -


Witchiepoe,  ginds ligt Watoeternietoe...
Wie weet waar,
was de hemel ooit nabijer dan daar..
Al zaten tussen Claus en mij, vooral afstand, tijd,
Belgisch verdriet, heel wat Vlaamse pech
en de Alfa en Omega : "Ada en Onno"
uit Mulisch' Harrystokratische
"Ontdekking..." lichtelijk in de weg.

Toch hield ik oprecht van
het verdwijnende,
zichzelf verstrooiende maskermeisje,
dat beeldig opging in de lettertjes,
en spelend met haar woorden
de wereld verloor in spiegels.

Wie aan Watou 2008
een bezoek bracht
heeft dit vast ook gedacht.
Zelfs de vrienden waren er toen WEG van
...zodat de mooiste van 't hele land
voor goed verdween in die verdraaide spiegelwand.









Kanttekening :


Bovenstaand gedicht schreef ik in 2008 als herinnering aan de laatste poëziezomer te Watou. 
Beide foto 's nam ik datzelfde jaar ter plaatse.Het gedicht op de onderste foto is van Wislawa Szymborska in een vertaling van Gerard Rash.
Met het kunstenfestival 2011 te Watou in het verschiet vond ik het wel gepast om dit nog eens uit de kast tevoorschijn te halen... Temeer omdat het hele gebeuren, dit jaar in het teken van "herinnering" staat...






- DagEnDauw -





vrijdag 24 juni 2011

Kan u me volgen?




Kan u zich het beeld van een fietsend meisje voor de geest halen, met de wind in haar haren, dat langs een smal zandweggetje rakelings langs de velden scheert?
Zie je haar gaan, met geloken oogleden, genietend van de zon,  de malse regen of een koel zomerbriesje strelend langs haar vrolijke gelaat?
Met haar ene hand aan het stuur, tracht ze ondertussen met het andere speels, de voorbijflitsende halmen te grijpen, om er de zaadjes af te ritsen die ze vervolgens verder fietsend, naast zich in de graskant verspreidt. 
Ziet u haar?

Dat meisje ben ik, zó leef ik mijn leven, en strooi zó mijn eigen verhaal.
Ik pluk sterrenstof uit de lucht, houd het even in mijn hand,
geef er een eigen betekenis aan en zaai het vervolgens in de geesten van iedereen die het kan raken, zodat het verder zou kunnen groeien wel duizend maal en nooit meer verloren gaat!

Daarom is mijn vraag, aan iedereen die bij anderen hun mosterd gaan halen…
Vermeld jij altijd de naam van de fotograaf van dat ene mooie beeld, of de auteur onder diens gedichten of verhalen???


Lieve groet

- DagEnDauw -

vrijdag 10 juni 2011

Levensdrift






 Foto en bewerking DagEnDauw

                                                                                                                                                        


We weten niets meer van het leven.
Zijn blind en doof voor wat in ons geborgen ligt.
Slechts nu en dan dringt eens een sprankel licht naar buiten
die ras wordt opgeslokt door duisternis...

We brabbelen onszelf verloren,
geen woord draagt nog betekenis.
Gloss olalie, gloss olala.
Praat tegen de vaak, en blablabla...


Licht schijnt maar waar stilte is.





Even wat 'gefreewheeld' op Rilke 's "Todeserfahrung"...
Deze twee kunnen er trouwens ook wat van ;-)

maandag 6 juni 2011

Todeserfahrung - Rainer Maria Rilke

DOODSERVARING

vertaling door

DagEnDauw



Slechts onwetend zijn wij over dit heengaan,
dat niets met ons delen wil. Geen grond
voor bewondering, liefde noch haat,
voor datgene wat ons velt. Enkel een grimas van rouw,

die zich telkens weer wonderlijk herstelt.
De samenleving is een maskerade, een rollenspel;
met als zorg elkaar te behagen,
en ofschoon het geen mens bevalt, is de dood steeds bereid ook zijn steentje bij te dragen.

Maar bij jouw vertrek brak zich een streep werkelijkheid baan,
door de opening in het doek waarlangs je bent weggegaan.
Op de planken plots geen klatergoud,
maar groen, waarachtig groen, waarachtig zonlicht, waarachtig woud.

En wij vervolgen het spel,
hervatten het zo moeizaam verworven gebaar,
houden trots de schijn weer op, jaar na jaar.
Tot dit gevoel, ooit te worden weggerukt,

ons opnieuw overvalt en vervult van een zeker weten,
waardoor het lukt,
een korte poos het echte leven te leven
en de gedachte aan applaus even te vergeten.




Evokatie van Rilke's gedicht in een kortfilm van BenjaminPeipert




TODESERFAHRUNG

Rainer Maria RILKE

Wir wissen nichts von diesem Hingehn, das
nicht mit uns teilt. Wir haben keinen Grund,
Bewunderung und Liebe oder Haß
dem Tod zu zeigen, den ein Maskenmund

tragischer Klage wunderlich entstellt.
Noch ist die Welt voll Rollen, die wir spielen,
solang wir sorgen, ob wir auch gefielen,
spielt auch der Tod, obwohl er nicht gefällt.

Doch als du gingst, da brach in diese Bühne
ein Streifen Wirklichkeit durch jenen Spalt,
durch den du hingingst: Grün wirklicher Grüne,
wirklicher Sonnenschein, wirklicher Wald.

Wir spielen weiter. Bang und schwer Erlerntes
hersagend und Gebärden dann und wann
aufhebend; aber dein von uns entferntes,
aus unserm Stück entrücktes Dasein kann

uns manchmal überkommen, wie ein Wissen
von jener Wirklichkeit sich niedersenkend,
so daß wir eine Weile hingerissen
das Leben spielen, nicht an Beifall denkend.