- Geschaa(r)d - foto DagEnDauw
Wat ging er mis met deze schaar?
Ze is onbruikbaar geworden omdat de ziel er uit is. Werd gebruikt, door een onkundige, om er een tè dik stuk mee door te knippen, met als gevolg dat er een scheur in het boutje kwam, waarin de schroef vast zat, die de delen met elkaar verbond.
Dit gebeuren zette mij aan tot nadenken.
Rondom mij merk ik, hoe in onze samenleving, steeds vaker, net hetzelfde gebeurt.
Mensen laten zich onderdrukken, analyseren, uit elkaar halen om te zien waarom ze doen wat ze doen en op welke manier ze dat doen, dat ze dreigen eraan kapot te gaan. Ze onderwerpen zich aan instellingen en systemen, met wat voor doel dan ook, om de heersende orde te handhaven, doctrines in stand te houden, macht te bewaren, daarbij zichzelf, hardnekkig over het hoofd ziend.
De wetenschap, de economie, de overheid, de politiek, de kerk, het denken zelf (?), zijn verworden tot machtsstructuren waarin het individu zichzelf verliest in het streven naar controle, beheersing, begrijpen, en onderweg (in een ziekelijk nabrouwen van de natuur) de essentie, zijnde het vertrouwen in het leven en de mens als sensitief individu, helemaal kwijt zijn geraakt.
Het simpelweg “aanvoelen” van de dingen volstaat al lang niet meer, het moet herhaald, verklaard, bewezen en vooral op papier gezet kunnen worden anders heeft het geen recht van bestaan. Is dit ons erfdeel van de Verlichting? Wat gebeurde er toch met de waardering van "het aanvoelen" der dingen?
Bij alles wat een individu doet, hoort tegenwoordig een stempeltje.
Wat met enige empathie een behoorlijk functionerend “mens” zou kunnen genoemd worden, verwordt tot “een patiënt”, “een volgeling”, “een hulpbehoevende”, “een werkloze”, “een misdadiger”, "een klant", noem maar op, er zijn namen in overvloed... omdat het ons een gevoel van veiligheid geeft.
Zonder enige vorm van nuancering of kennis terzake eigenen we onszelf het recht toe om stempels uit te delen en te beslissen over het lot van "de andere" zonder er verantwoordelijkheid voor te hoeven dragen. Het systeem dekt ons immers in en fungeert als paraplu voor mogelijke onweersbuien.
Eerst wordt men tot onderwerp van observatie gebombardeerd, vervolgens geanalyseerd en tenslotte een naam opgeplakt, in een vakje gestopt waaruit ontsnappen haast onmogelijk lijkt. Want met een etiket op het voorhoofd ben je ongevaarlijk, kan je handelen verklaard worden en desnoods verantwoord. En wat nog schrijnender is, we aanvaarden dat etiket, meten het ons vaak zelf aan, als excuus om geen verantwoordelijkheid te hoeven dragen voor ons gedrag.
In min of meerdere mate spelen we het spel mee, in de hoop zonder al teveel weerstand te overleven binnen het systeem, ons vaak niet bewust van het feit dat we het op die manier, ook als we er niet meer in geloven, toch in stand houden, tegen beter weten in. We vermoeden niet eens dat de weerstand die we buiten onszelf wanen eigenlijk binnenin ons zit. Onvermijdelijk stevenen we af op een confrontatie.
Met iedere naam die we toekennen negeren we onze ziel. We verkruimelen, snijden in stukken, verknippen het leven, inclusief het onze.
Ontnemen niet alleen de andere maar ook onszelf de essentie van het “zijn”.
Nochtans is niets menselijks ons vreemd, en vind je in iedereen makkelijk om het even welke menselijke eigenschap terug als zich maar de juiste trigger voordoet.
Waar denken we toch het recht vandaan te halen om te beoordelen of nog erger, te veroordelen zonder te weten hoe we zelf in een dergelijke situatie zouden handelen?
Mochten we om te beginnen nu eens dat "oor-DELEN" en "ver-oor-DELEN" (uit onkunde of onwetendheid...?), gewoon achterwege laten, zou onze "SAMEN-leving" dan niet weer stukje bij beetje te "HELEN" zijn... vraag ik me hier af?
- DagEnDauw -
