't Kan soms verkeren... dat het toeval, als dat al bestaat, voor wondere ervaringen zorgt.
We schrijven dinsdag 30 oktober twee jaar geleden, een dag vóór Halloween.
Ik stond rond kwart voor zeven aan de vaat toen plots het licht uitviel. “Verdorie, wat heb ik nu weer verkeerd gedaan”, dacht ik bij mezelf. Maar zag al snel door het raam van het washok, onderweg naar de kast met zekeringen, dat het ook buiten aardedonker was.
De hele omgeving zat kennelijk zonder elektriciteit.
Ik stormde naar de voordeur om van deze gelegenheid te profiteren. Jaja, het mag misschien raar klinken maar een nachthemel bezaaid met ontelbare sterren, terwijl verder alle lichten gedoofd zijn daar wil ik als een klein kind met open mond van staan genieten. En gelukkig was er die avond geen wolkje te bespeuren.
Als een zwarte fluwelen lap vol piepkleine gaatjes waar het licht tracht doorheen te breken, leek het hemelgewelf boven onze hoofden gespannen. Eindelijk kregen we nog eens de gelegenheid om versteld te staan onder de melkweg.
Van overal prikten stemmen door het donker, zonder dat er ook maar één mens te zien was, allemaal op zoek naar de reden van deze lichtuitval.
Ha, ik hoor díe … en dàt is beslist… je kon er heimelijk een quiz van maken. Welke stem bij welke buur hoorde.
Na twintig zalige minuten volgde dan het moment ‘suprème’ voorspeld door zoonlief dat hij al de hele tijd gespannen stond af te wachten.
De lichten in onze straat en in alle huizen die plots weer allemaal tegelijk aanfloepten.
Je staat er niet bij stil, maar eigenlijk is dat een moment van pure magie.
“Zo voorbij” dacht ik, “maar dat hebben we toch weer heel intens meegemaakt, zoonlief en ik”.
Op weg naar Taichi om kwart voor acht, het voorval was al enigszins naar een verlaten hoekje in mijn geheugen verschoven, merkte ik in de straat van bestemming op, dat hier de elektriciteit nog steeds niet teruggekeerd was. En de school waar ik de lessen volgde al helemaal een zwart gat leek.
“Oei, iedereen is blijkbaar weer naar huis gegaan, bij gebrek aan licht” dacht ik even, maar iets in mij spoorde me aan om toch maar beter eerst een kijkje te gaan nemen voor ik weer naar huis terugkeerde aangezien de schoolpoorten nog open stonden.
Op het gevoel fietste ik in de richting waar ik de sportzaal vermoedde en stalde mijn fiets tegen de muur. Door het raam van de zaal ontwaarde ik een zacht maar onduidelijk schijnsel. Er was blijkbaar beweging.
Voetje voor voetje schuifelde ik richting ingang en zocht al tastend naar de klink van de gangdeur die toch niet op slot bleek. Zonder ergens tegenaan te botsen bereikte ik wonderwel de toegangsdeur tot de sportzaal waarachter zachte stemmen druk in de weer schenen te zijn.
Voor de tweede keer deze avond werd ik overmand door een gevoel van betovering, toen ik de ruimte binnentrad. Dit keer waren het de mensen zelf die me de gewaarwording bezorgden.
Aan één zijde van de zaal waren ontelbare theelichtjes neergezet door een behulpzame en blijkbaar zeer gemotiveerde taichi-beoefenaar die deze gauw even naar huis was gaan halen terwijl bij het zwakke licht een ander groepje bezig was om een c.d.-speler op batterijen aan de praat te krijgen die weer een andere leerling die ook in de buurt woonde, nog snel even thuis was gaan oppikken.
Een warmte stroomde door mij heen, wat vast de energie is die de Chinezen "Chi" noemen en die zo’n deugd doet als mensen samen iets opbouwend verwezenlijken.
Wanneer we echt iets willen dan gebeurt het ook, dacht ik bij mezelf, al zijn er nog zoveel tegenwerkende krachten mee gemoeid.
Samen met de anderen beleefde ik die avond bij het zwakke schijnsel van tientallen dansende kaarsvlammetjes en een zacht achtergrondmuziekje het meest fascinerende taichi-moment van mijn leven.
In nagenoeg volstrekte duisternis en opperste concentratie je evenwicht trachten te bewaren zonder op je ogen te kunnen vertrouwen, geloof me, het is geen sinecure. Wel een onvergelijkelijke ervaring waarbij alle andere zintuigen op scherp komen te staan.
Ik verzeker je dat ik, en bepaald ik niet alleen, mij na de les in een volmaakte toestand van Zen bevond waarvan ik nog een hele avond heb kunnen nagenieten.
Zo’n “Taichi-nocturne bij kaarslicht” door het toeval op je pad gelegd zal natuurlijk nooit meer geëvenaard worden, toch lijkt het me wat, om elk jaar rond deze tijd zo’n speciale les te organiseren gewoon voor de fun…
Want gelachen hebben we ook toen we hoorden wat onze leraar was overkomen:
Voor de aanvang van de les was hij de Chen-stijl aan het lopen toen op het ogenblik dat hij een vereiste voetstamp op de vloer gaf, plotseling de elektriciteit uitviel in de zaal en het stikdonker werd.
Aanvankelijk dacht hij dat een grappenmaker stilletjes de zaal was binnengeslopen en op dit actiemoment het licht had uitgedaan om hem een poets te bakken, maar toen er niemand in de zaal bleek te zijn en hij een kijkje buiten nam zag hij dat de elektriciteit in de hele omgeving blijkbaar was uitgevallen.
Een hele gemeente zonder stroom en dat allemaal door één enkele voetstoot van ónze leraar, je moet het hem maar nadoen!
Het klinkt ongeloofwaardig, maar het is wel een feit dat onze gemeente slechts 20 minuten zonder licht zat terwijl er in de sportzaal zelf, de hele avond geen enkele schakelaar aan de praat werd gekregen. Iedereen is natuurlijk vrij te geloven wat hij wil maar Halloween 2008 daar denk ik het mijne van!
