° O °
We spreken, we praten, we babbelen, we kletsen, we converseren, we communiceren, we strelen met woorden, we slaan ze om elkaars oren. Verkwisten ze mateloos, we gebruiken en misbruiken ze zonder noodzakelijk iets zinnigs te zeggen.
Of verzwijgen ze om al dan niet te kwetsen.
Woorden…, we gebruiken ze, zonder nadenken, zonder op de gevolgen ervan te letten.
Ze branden op onze tongen, liggen op onze lippen, raken onze harten sturen onze geesten strelen onze zinnen, misleiden onze zielen…
De gesproken vleugels van gedachtenvogels leiden een eigen bestaan.
Eens ze door het luchtruim zeilen, kunnen we ze nog enkel laten gaan.
Heb je een geheim onder woorden gebracht en er iemands oren mee bereikt?
Wees dan maar zeker dat het niet langer een geheim zal zijn.
Verklankte woorden zijn immers vogelvrij.
Ze waren rond, dolen als verloren zielen, verdwalen als pijlen die werden verschoten zonder doel, of als sterren die mettertijd weer doven.
Wat enkel werd uitgesproken kan wel opnieuw vergeten worden – als dat misschien een troost mag zijn.
Maar dan heb je de geschreven woorden, die zijn van een ander kaliber… Aan elkaar geregen letters, onschuldig in essentie, niet langer vogels maar gedempte kogels, stilzwijgend,
zijn ze geduchte, veel doeltreffender projectielen en bovendien ook duurzamer in hun bestaan.
Wat niet mag vergeten worden kan als woord maar beter neergeschreven staan.
Tot zover mijn bedenkingen deze ochtend. ‘k Weet het, allemaal praatjes voor de vaak.
Maar dat is wèl de reden waarom ik vóór het winkelen steeds een boodschappenlijstje maak.
° O °
