Iedereen zat al aan een tafeltje in de zaal, klaar voor de voorstelling, toen ze samen met haar dochtertje binnenkwam en haar ogen over de mensen liet dwalen op zoek naar een zitje voor hen beiden.
Ik merkte haar aarzeling en gaf een teken dat er aan het tafeltje waaraan ik zelf had plaats genomen nog wel enkele stoelen vrij waren.
“Stoort het niet als ik hier kom zitten”, vroeg ze. “Natuurlijk niet” antwoordde ik “maak het jullie gemakkelijk”.
We bestelden een glas wijn en raakten aan de praat. Zo kwam ik te weten dat ze net als ik gedichten schreef en schilderde.
Maar het eigenaardigste van al was, dat na wat heen en weer praten, haar dochtertje me plots weer herkende van een proefles taiji die ze bij onze vereniging, samen met haar moeder gevolgd had enkele weken voordien.
Het leven had haar andermaal op mijn pad gebracht, eigenaardig...
Die avond zouden haar gedichten, afwisselend met die van andere schrijvende medemensen waaronder ook enkele van mezelf, worden voorgedragen. We waren allebei gespannen, dat spreekt voor zich.
Het werd een behoorlijk intense avond, (je eigen gedichten horen voordragen en je emoties te kijk zien staan voor een hele zaal, is een heel rare ervaring, dat kan ik wel verzekeren.)
Wanneer de voorstelling ten einde was, besloten we dan ook samen nog wat na te kaarten in een lokale taverne bij een kop koffie. Daar vernam ik dat ze, desondanks haar jonge leeftijd een paar jaar voorheen weduwe was geworden. Dat verklaarde meteen ook waarom al haar gedichten over de dood gingen. Maar verder leek ze het onderwerp te willen mijden. Er waren dingen die ze duidelijk nog niet had verwerkt, dus ging ik er ook niet verder op door.
Er waren andere onderwerpen waarover we wel samen konden praten en het klikte tussen ons.
Ze maakte op mij de indruk van een intelligente, openhartige, gevoelige en vrijgevochten Turkse vrouw, die blijkbaar niet door het leven was gespaard, maar die desondanks de moed niet had verloren en enorm haar best deed om samen met haar dochter te bouwen aan een nieuw leven zonder de man die zij had bemind en die ze duidelijk nog altijd enorm mistte. Het was bijna middernacht toen we allebei realiseerden hoe vlug de tijd voorbij was gegaan… Haar dochter hoorde al in bed te liggen, oordeelde ze, terwijl het meisje, zoals de meeste kinderen van die leeftijd, natuurlijk onmiddellijk beweerde nog niet moe te zijn…
We namen afscheid na de uitwisseling van adressen en telefoonnummers met de belofte elkaar op de hoogte te houden wanneer we zouden tentoonstellen of om samen in de nabije toekomst misschien nog eens iets te gaan drinken.
Deze ontmoeting dateert van januari 2009.
Ach, u weet wel hoe dat gaat … het leven herneemt zijn gewone gangetje, je denkt wel af en toe; ‘ik zou die of die persoon nog eens willen contacteren’, maar om één of andere reden lukt dat niet meteen. Ik heb Nerkiz sindsdien dan ook niet meer teruggezien noch van haar iets vernomen.
Tot ik onlangs van haar opeens een mail ontving.
Dat haar “onrecht” was aangedaan. Opeens las ik een radeloze vrouw die blijkbaar de weg zocht in ons juridisch systeem, helaas zonder meer informatie over het waarom. Of er zich onder haar vrienden en kennissen soms mensen bevonden die haar konden helpen die weg te vinden Het was een noodkreet.
De juridische wereld is voor mij onbekend terrein, vandaar dat ik besloot nog even te wachten met een antwoordje te sturen.
Groot was echter mijn verbazing toen ik diezelfde dag in de krant bij mijn ouders het relaas onder ogen kreeg over de uitspraak van een rechtszaak, aangaande feiten die vijf jaar voorheen waren gepleegd… Een brandstichting waarvan de dader die week werd vrijgesproken door de jury en waarbij de moeder en dochter de brand hadden overleefd maar de vader en zijn twee zoontjes om het leven kwamen.
Ik begon verbanden te leggen. Toen ik de namen vermeldt zag staan werd alles duidelijk.
Ik begreep opeens wat voor akelig drama zich in het verleden van die jonge vrouw en haar dochtertje had afgespeeld, waarover ze toen niet kon of wou praten.
Kort daarna vernam ik bovendien dat ze in haar radeloosheid strafbare feiten had gepleegd waarvoor ze een celstraf van vijf jaar riskeert.
Ik weet, waartoe radeloze mensen in staat zijn, en kan haar reactie best begrijpen.
Bovendien stel ik me op dit moment, nog meer dan voorheen, serieus vragen bij de rechtvaardigheid van ons juridisch systeem.
Plots raakt een nieuwsfeit aan mijn persoonlijke leven.
Ik weet dat ik niet objectief ben, dat ik haar ook niet zal kunnen helpen, maar zeg nu zelf, kan ik het gegeven, dat ik deze vrouw ontmoet heb, zomaar naast me neerleggen en zwijgen over hoe ik haar zag, terwijl ze in de media bijna als een misdadigster werd afgeschilderd?
Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid. Ik vond het een kaakslag voor justitie dat er nog maar sprake van was dat zij wèl gevangenisstraf kon krijgen voor wat ze deed, terwijl degene die verantwoordelijk was voor de dood van drie van haar meest dierbare naasten (ook wanneer dit onopzettelijk was, zijn advocaten beweren dat hij per ongeluk een papier in brand stak, dat per ongeluk op een stapel karton gooide en toen wachtte tot het uitdoofde, maar dat het de wind was die, het vuur naderhand terug heeft aangewakkerd wanneer hij alweer was weggegaan…) geheel werd vrijgesproken.
Het is niet veel wat ik doe, maar ik hoop, door dit verhaal te vertellen en met onderstaand gedicht een inkijkje te gunnen in haar hart, dat toch een aantal mensen geraakt worden door het lot van deze vrouw.
Mijn bescheiden bijdrage tot de rechtvaardigheid in deze wereld.
Een grafsteen staat jou niet
Liefste, sta dan toch op.
Kom mee naar huis.
Daar is je plek, bij mij.
Een grafsteen staat jou niet.
Jij bent te vol van leven.
Je kunt hier niet zijn.
Dit is niet waar jij hoort.
Een grafsteen staat jou niet.
Kom mee en laten we samen
gelukkig en verdrietig zijn.
Jouw plaats is niet hier.
Een grafsteen staat jou niet.
- Nerkiz Sahin -
Nerkiz richtte onlangs met enkele vrienden een vzw op voor rechtvaardige rechtspraak. Meer details hierover vindt u hier.
