Er ligt een donker wolkendeken rondom mijn wereldje.
De dag raakt ’s morgens, zelfs al is het negen uur, amper mijn doorgaans lichte huiskamer binnen. Het blijft schemeren…
Regendruppels rollen als dikke tranen over de glazen ogen van mijn huis. De weemoed van de herfst sluipt als een geniepig beest rond en gluurt door vensters en spleten naar binnen, klaar om aan te vallen. Maar ik laat het niet toe… niet dit keer. Er staat een krijger aan mijn zij die het monster helpt verjagen.
Dapper en beheerst hanteert hij de wapens: woorden die de ene keer als bliksemschichten vlijmscherp en gericht de vijand op de loop doen slaan, een andere keer zacht en teder als balsem voor de wonden die in mij werden geslagen, of meeslepend in een roes, als warme wijn, verweven in spannende verhalen.
Het is weer eens oktober, niet alleen de lievelingsmaand der achtpotigen die als schikgodinnen naar believen levensdraden beëindigen of spinnen, maar ook de periode waarin de tijd knabbelend aan een etmaal, de uren zonlicht beetje bij beetje verdonkermaant tot er nog nauwelijks kraaltjes van overblijven voor of na de schijnbaar oneindige geblakerde reeks van iedere herfst- en winternacht.
Nog even en ook de gure wind begint opnieuw onder luid gejammer, de bomen hun kruin te ontrukken. Of sleept in zijn ijver, luidkeels hijgend, overzeese wolkenkuddes aan die hij in stukken gereten als watergeesten door bossen en velden jaagt.
Lange nachten… korte dagen…
Toch laat ik dit jaar geen muizenissen aan mijn gemoed knagen.
Des ochtends vóór dag en dauw na het ontbijt, nestel ik me gewapend met potlood of pen, én papier
aan de eettafel en vermaak met geschrijf en andere lijnen de herfstblues tot een kleurrijk lappendeken, dwaal door het huis met mijn fototoestel op zoek naar flitsende plaatjes, ga met olieverf en een blanco geest mijn canvas te lijf of regel keurig mijn administratieve zaken.
Des middags na een homp brood en een kop hete soep, stem ik mijn cello op de tonen van de wind en strijk vervolgens de kreukels in zijn stembanden glad. Of rikketik met de regen mee, ritmes op het computerklavier…
Knap klusjes op samen met de kabouters in mijn tuin, of doe boodschappen wadend door de bladerzee.
Geen tijd verzaken, bezig blijven luidt mijn advies.
Wat me vroeger terneer drukte wordt opeens, muziek, kleur, verhaal of een spel…
De korte herfstdagen kunnen me niet langer deren alles is plots goed en wel.
En ’s avonds en ’s avonds en ’s avonds is het nog beter. De duisternis brengt gezelligheid wanneer ik kaarsjes aansteek.
Ik nestel me in een wollen deken achter een kop warme melk met honing en neem een boek ter hand.
De krijger in mijn hoofd en hart, nu zittend op de bank, jaagt zwarte gedachten weg en geeft zelfs aan dit treurigste aller jaargetijden iets kleurrijk en apart!
° O °
