Gisteravond half acht zal het ongeveer geweest zijn want het was alleszins al een tijdje donker buiten, werd er aangebeld . Geen idee wie me op dit uur nog nodig zou kunnen hebben. Ik was dan ook niet echt gehaast, met als gevolg dat de bezoeker algauw nog twee keer opnieuw op de bel drukte en meteen ook verklapte wie hij was. Ik herken zijn kinderlijk ongeduld uit de duizend omdat ik het al vaker mocht ervaren.
Ik opende de deur en daar stond hij; A. het zoontje van de buren.
Of ik misschien al in de brievenbus had gekeken? Of ik al “ÌETS” had ontvangen.
‘Een kaartje…soms?’
‘Een kaartje…?’ Dacht ik verbaasd bij mezelf… Had ik iets te vieren binnenkort?!?
Benieuwd als ik ben en met zijn grote afwachtende kijkers op mij gericht voelde ik het haast als een morele plicht om tot actie over te gaan. Ik greep de sleutel van de brievenbus die aan het haakje achter de deur hing en stapte, hem verzekerend dat we het antwoord op zijn vraag nu wel heel gauw zouden weten, kordaat naar het begin van de oprit vóór huize DagEnDauw.
Ik opende het metalen deurtje en tastte met m’n hand in de donkere holte van de brievenbus.
Die was schijnbaar leeg… op één enveloppe na die zich in een hoekje schuil hield, aangedrukt tegen de kille betonnen bodem, als wou het zich zó tegen de kou en nattigheid behoeden.
Ik graaide het kleinood eruit, draaide het slotje weer vast en liep terug, richting voordeur en afwachtende buurjongetje.
Zwaaiend met de enveloppe in mijn hand waarop mijn naam in donkere inkt stond geschreven, voorafgegaan en gevolgd door een rood hartje, keek ik hem vertederd aan.
“Kijk! Wat ik ontvangen heb! Zal ik ‘m maar meteen ook open maken?”.
Ik voel zijn verwachtingsvolle blik en besluit zijn geduld niet langer op de proef te stellen.
Ik duw m’n pink, voor de gelegenheid als briefopener gebruikend, in het ongelijmde gaatje van de plooi waar de omslag overgaat in de sluitklep en rits voorzichtig langs de vouw om de enveloppe niet al teveel te beschadigen.
Binnenin vind ik de kaart …
Een glinsterende kaart met Kerst en nieuwjaarswensen!
Verzaligd glimlachend kijk ik naar de hartjes die m’n buurjongetje ook hier in rode pen heeft opgetekend en die aan weerszijden zijn kerstboodschap in blauwe inkt flankeren. “Wow, dat heb je sierlijk geschreven en getekend zeg. Maar je bent er wel heel vroeg bij hé dit keer?
Weet je, dat jij de aller- aller ÀÀÀÀllereerste bent van wie ik zo’n prachtige wensen voor Kerst- en Nieuwjaar ontvang? Dat kaartje verdient een ereplaats bovenop mijn kast, verzeker ik hem.
Hij lacht tevreden.
Oké, een maand op voorhand is behoorlijk vroeg, en ergens zegt een stemmetje in me dat hij waarschijnlijk stiekem de voorraad wenskaarten van z’n mama heeft aangesproken, gezien het duidelijk zonder enige tussenkomst van een postbode in mijn bus is terechtgekomen. Maar wanneer kinderen in de winkels al vanaf hun eerste schooldag in september met die “lieve Sint” rond de oren worden geslagen, waarom zou MIJN buurjongetje mij dan niet al een maand op voorhand het beste van de wereld mogen toewensen voor de Kerst en het Nieuwe Jaar?
Voor mijn part viert hij gewoon iedere dag kerst en vrede op aarde! Wat dàt betreft, heeft hij nog een zware missie voor de boeg.
Ik heb ‘m een dikke knuffel gegeven en een kus op zijn guitige snoet.
Ik heb ‘m bedankt voor zijn nieuwjaarsgroet.
En hop! Daar ging hij … mijn blije huppelende superheld vol verrassingen wiens eerste queeste voor het Nieuwe jaar, alvast tot een goed eind was gebracht… weer helemaal de weg terug huiswaarts.
Benieuwd waarmee hij nog met Kerstdag en Nieuwjaar zelf, op de proppen zal komen...
Epiloog :
‘Had A. het soms voorvoeld?’ Zit ik me hier nu achter mijn scherm verbaasd af te vragen.
Terwijl ik uit het venster zit te staren, dwarrelen uit de grijze wolkendeken die onze aarde vannacht tegen de kou heeft omgeslagen, de eerste donzige witte vlokjes van dit jaar naar beneden.
“Het weer” speelt het spelletje alleszins mooi mee… als het vandaag dan toch Kerst is, laat het dan meteen ook een witte zijn, moeten ze vast hierboven denken…
Ik hoef er niet meer van te dromen ik krijg vandaag al een “White Christmas”.
Het kleine kerstmannetje van naast de deur, bracht niet alleen zijn vredeswensen, maar ook heel even al een witte wereld naar me toe. Toch schitterend niet?
En zoonlief, die de dingen graag wat ludieker bekijkt, bezorgde me de volgende video over de "ware" geschiedenis van de "echte" kerstman…
Namens hem en mij alvast veel kijkplezier!
En dan nu gedaan met dromen… Back to real life...
° O °
