Vandaag ben ik vol goeie moed begonnen met het opruimen van mijn zolder.
Die plek onder het dak, roept in mij telkens weer een verwachtingsvol gevoel op. En hoewel ik hier nog maar een kleine tiental jaar woon en het huis ook niet veel ouder is dan dat, bekroop me tegen beter weten in, bij het beklimmen van de zoldertrap, net als in mijn kindertijd, weer het gevoel er schatten te zullen ontdekken...
En kijk... als bij wonder en tot mijn grote verbazing gebeurde dat ook.
De verloren gewaande foto van het originele schilderij van Quellinus, leerling van Rubens, waarvan ik vertrokken ben, om een kleine twintig jaar geleden, een schilderij te maken voor een tentoonstelling rond het toen net ontdekte werk, is me weer in handen gevallen bij het navlooien van één van mijn oude "knuffeldozen".
U merkt vast dat het kiekje ondertussen al het één en ander heeft meegemaakt, maar gezien ik na de publicatie van "Na Salomé 's dans" aan een aantal mensen beloofde om het origineel ook op mijn blog te zetten, mocht ik het ooit terugvinden, wil ik jullie dit kleinood zeker niet onthouden.
Mèt verfvlekken, krassen, kreukels en alles inbegrepen krijgt u het, net als het hoofd van Johannes De Doper dat erop afgebeeld staat, "op een bordje" geserveerd. Het deel waar mijn interpretatie op gebaseerd is, heb ik zelfs voor u in een wit kader uitgesneden, om het makkelijker verstaanbaar te maken.
En alsof dat nog niet volstaat, volgt hieronder nogmaals mijn eigen interpretatie, die weliswaar al in "olieverf op doek" terug te vinden is, maar waarmee ik u gemakshalve zó, het zoekwerk ernaar ook alvast bespaar...
Wat zou een mens nog meer kunnen wensen eigenlijk...? Euh... laat die laatste vraag maar vallen...
Waarschijnlijk ga ik me nu, telkens ik die trap bestijg
voelen als een kind op "Snieklaasavond", met mijn, van verwachting kloppend hart...
Want wie weet, wat vind ik de komende dagen nog méér terug.
