Door het diepe ochtendblauw zeilt nog helder de maansloep in gezelschap van een knipogende ster, wanneer daarginds een haan de nevelgordijnen aan flarden rijt.
Zijn gekraai scheurt achter onze fietsen aan, mee door de bochten van de Bootdijkstraat.
Een duif reageert flauw met boe-geroep, want de doffer's "oe"-s worden gedempt door het wollige dauwdeken over de dampige velden.
Mistroostige koeien in het beparelde weiland trekken lui hun oogleden open. Eentje loeit zelfs even en kijkt geboeid wanneer we haar voorbij stevenen.
In het grasveld een eindje verderop, blaat een slaperig schaap.
Wat een ontiegelijk uur voor zo'n lawaai, hoor ik ze denken.
Een ekster krijst hevige verwensingen doorheen het protesterende mussengekwetter.
De mais schreeuwt geel mee, maar mist wat glans om te wedijveren met de eerste ochtendstreken van de najaarszon op het hazenpad.
Konijntjes gaan opzitten en spitsen vol verbazing de oren.
Hier onder de zomereik - scheidende wegen voor jouw en mijn dag die net begint - gaan we polyfonisch verder.
Wat maakt de wereld langs de stroom, van Moerzeke tot Hamme, al verdraaid veel leven op deze herfstige zondagochtend tussen zes en zeven.
Wie durft hier nog te reppen over landelijke rust?
Naar goede gewoonte blazen vanaf de verkeersader in de verte zelfs de sirenes hun decibellen alweer het luchtruim in, kruist een geweersalvo mijn woorden en janken enkele honden jammerlijk in koor.
Heeft daar soms iemand met scherp geschoten en hoorde ik ginds in de verte een klaroen?
Of was dat hetgeen mijn fantasie van die toeterende vrachtwagen maakte?
Hoe dan ook gaf jij me bij deze concerterende dageraad ten afscheid, stilzwijgend nog een extra jachtsei-zoen.
