Vaak nemen we dingen die ooit in een doosje werden gestopt en gelabeld zomaar aan als waarheid tot het einde onzer dagen, zonder ze nog in vraag te stellen. Waarom eigenlijk? Nooit kunnen àlle feiten in ogenschouw worden genomen om conclusies te trekken die altijd geldend zijn, duiken er telkens nieuwe gegevens op.
Toch knippen we gemakshalve liever weg wat we niet in onze realiteit ingepast krijgen om het doosje weer netjes te kunnen sluiten, dan dat we het hele zaakje grondig herbekijken en het in een ruimer kader plaatsen. Onze realiteit is echter zodanig tijdsgebonden dat wat nu geldt binnen geen tel alweer veranderd is.
Het valt me daarbij op hoe we zodoende, steeds meer van de essentie vervreemden. Is het de verpakking die verblindt? Voor het inhoudelijke blijkt vaak nog maar weinig oog te zijn.
Doosjes ja ... alles, zit naar onze normen veilig zodra we er een naam op geplakt hebben, onszelf incluis. En die doosjes bepalen onze kijk op de wereld en hoe de wereld hoort te kijken naar ons. Ze besparen ons de angst voor wat daarbuiten is en wat binnen in ons is ; de dingen waar geen naam voor bestaat, die niet in taal te vatten zijn, die niet wiskundig berekend kunnen worden of meermaals herhaald met eenzelfde resultaat; die dingen en hun impact waarvan we wel een vermoeden hebben : gevoelens, voorgevoelens, fantasie en diens meer, maar die we liefst van al in een donker hoekje moffelen, vergeten of menen uit onze doosjes te moeten zwieren wanneer we ècht serieus genomen willen worden. Een gevoelsmens krijgt het er beslist benauwd van.
Het is echter een illusie te denken dat we ooit het geheel zullen begrijpen door alles op te delen in steeds kleinere stukjes. We kunnen niet zomaar een stukje uit de puzzel nemen, het isoleren uit het geheel, wegpoetsen wat niet past, conclusies trekken over hoe het zich gedraagt en denken dat dit stukje nog steeds hetzelfde is als voorheen, noch dat het geheel onveranderd is gebleven. Van waar komt trouwens die noodzaak alles te willen begrijpen? Wat is er mis met verwondering? De dingen observeren in hun oorspronkelijke omgeving op het moment dat ze zich voordoen. Het maakt me nederig en leerde me dat in dit grote geheel alles met alles verbonden is, elkaar voortdurend beïnvloedt en even waardevol is. Maar ook dat niets blijft duren. De enige ware realiteit, denk ik soms, is de dagelijkse, die je zelf ervaart, niet degene waarover ons wordt verteld. Daarom probeer ik van ieder moment te genieten met al mijn zintuigen; omdat ik ten volle besef dat alles bij leven in beweging èn uniek is, en ieder moment onbetaalbaar en volstrekt persoonlijk.
Ervaringen proberen delen, is echt vergeefse moeite... tenminste mij lukt het nooit om ze helemaal over te brengen hoe hard ik het ook probeer. Dat moment bewaren in een foto of tekening dient op de keper beschouwt dan ook slechts als geheugensteuntje om de ervaring, opnieuw te kunnen oproepen bij mezelf.
Ervaringen proberen delen, is echt vergeefse moeite... tenminste mij lukt het nooit om ze helemaal over te brengen hoe hard ik het ook probeer. Dat moment bewaren in een foto of tekening dient op de keper beschouwt dan ook slechts als geheugensteuntje om de ervaring, opnieuw te kunnen oproepen bij mezelf.
En wat was dat nu met die vogels...?
Die gaan - net zoals wij - gewoon verder met zaaien en maaien, door zich - hun honger stillend - een weg te banen naar het
EINDE
