Bedacht met een nieuwe naam
Hij blies haar vanuit de verte het koosnaampje toe, nadat ze in het voorbijgaan op zijn vraag, hoe ze heette, had geantwoord met een uitnodiging tot één van haar favoriete spelletjes: "bedenk zelf maar iets dat je toepasselijk lijkt".
Ze was al een eindje verderop gewandeld toen hij het haar achterna riep.
'Mmmmm, Lumini?' ...had het geklonken.
Ze hield halt, liet zijn vondst, als een glanzende zeepbel voorbij drijven in de avondlucht en ving haar vervolgens voorzichtig op.
Er zat licht in, een glinstering, waarrond verwachtingsvol, wel duizenden regenbogen dansten.
Ze hield het woordje even voor zich, in de palm van haar hand en draaide het tegen de late zon in, naar alle kanten.
Het zag er onschuldig uit, pas ontdekt, alsof het nog veel moest leren, maar toch iets beloftevols had.
Voorzichtig haalde ze het, denkbeeldig kleurrijke transparante papiertje eraf en nam het als een snoepje in haar mond, het proefde zacht en rond, maar de nasmaak bleek pittig, en ja… het smolt.
Toen ze de klanken ervan had ingeademd en ze weer zacht voor zich uitsprak, kalligrafeerde het een glimlach op haar lippen en wist ze met zekerheid, dat het goed was.
De bedenker maakte haar een naam rijker.
Ook zó wou ze wel heten - 'Lumini' - voor even.
Ze draaide zich glimlachend om en liep op het terrastafeltje van de naamgever toe, die haar net voor een drankje had uitgenodigd...
- DagEnDauw -
