Amper uit het ei

...
stond de afgrond me zo nabij
dat ik met opengesperde vleugels
de muur van leegte
tegen me aan voelde drukken

Wang aan wang
met mijn spiegelbeeld
niets nog tussen mij en het leven
dat ons scheidde
heel en al mezelf

...
en dan opeens het grote inzicht

hoe werkelijk alles werd
in dat niets,

terwijl ik
liggend op mijn rug
moeiteloos de tarantella danste
volgde, na die knal
grotesk mijn "point final"


•