Moved to / Is verhuisd naar


Waarom dat zo is, verneem je hier


woensdag 19 september 2012

De weergaloze





















































Je kan deze tekening ook op groter formaat en zonder de tekst gaan bekijken op "Dauw's Labyrinth".


vrijdag 14 september 2012

Eén voor allen


Met een kushand u toegeworpen vanuit mijn Hof van Heden...






Maak er zelf ook een sprankelend weekend van!

maandag 10 september 2012

zondag 9 september 2012

Onvergetelijk afscheidsconcert



















Door het diepe ochtendblauw zeilt nog helder de maansloep in gezelschap van een knipogende ster, wanneer daarginds een haan de nevelgordijnen aan flarden rijt.
Zijn gekraai scheurt achter onze fietsen aan, mee door de bochten van de Bootdijkstraat.

Een duif reageert flauw met boe-geroep, want de doffer's "oe"-s worden gedempt door het wollige dauwdeken over de dampige velden.
Mistroostige koeien in het beparelde weiland trekken lui hun oogleden open. Eentje loeit zelfs even en kijkt geboeid wanneer we haar voorbij stevenen.
In het grasveld een eindje verderop, blaat een slaperig schaap.
Wat een ontiegelijk uur voor zo'n lawaai, hoor ik ze denken.
Een ekster krijst hevige verwensingen doorheen het protesterende mussengekwetter.
De mais schreeuwt geel mee, maar mist wat glans om te wedijveren met de eerste ochtendstreken van de najaarszon op het hazenpad.
Konijntjes gaan opzitten en spitsen vol verbazing de oren.

Hier onder de zomereik - scheidende wegen voor jouw en mijn dag die net begint - gaan we polyfonisch verder.
Wat maakt de wereld langs de stroom, van Moerzeke tot Hamme, al verdraaid veel leven op deze herfstige zondagochtend tussen zes en zeven.
Wie durft hier nog te reppen over landelijke rust?
Naar goede gewoonte blazen vanaf de verkeersader in de verte zelfs de sirenes hun decibellen alweer het luchtruim in, kruist een geweersalvo mijn woorden en janken enkele honden jammerlijk in koor.
Heeft daar soms iemand met scherp geschoten en hoorde ik ginds in de verte een klaroen?
Of was dat hetgeen mijn fantasie van die toeterende vrachtwagen maakte?


Hoe dan ook gaf jij me bij deze concerterende dageraad ten afscheid, stilzwijgend nog een extra jachtsei-zoen.








woensdag 5 september 2012

In tegendeel

...  Ze zaaien en maaien wèl ...  de vogels.






Vaak nemen we dingen die ooit in een doosje werden gestopt en gelabeld zomaar aan als waarheid tot het einde onzer dagen, zonder ze nog in vraag te stellen. Waarom eigenlijk? Nooit kunnen àlle feiten in ogenschouw worden genomen om conclusies te trekken die altijd geldend zijn, duiken er telkens nieuwe gegevens op. 
Toch knippen we gemakshalve liever weg wat we niet in onze realiteit ingepast krijgen om het doosje weer netjes te kunnen sluiten, dan dat we het hele zaakje grondig herbekijken en het in een ruimer kader plaatsen. Onze realiteit is echter zodanig tijdsgebonden dat wat nu geldt binnen geen tel alweer veranderd is.

Het valt me daarbij op hoe we zodoende, steeds meer van de essentie vervreemden. Is het de verpakking die verblindt? Voor het inhoudelijke blijkt vaak nog maar weinig oog te zijn. 
Doosjes ja ... alles, zit naar onze normen veilig zodra we er een naam op geplakt hebben, onszelf incluis. En die doosjes bepalen onze kijk op de wereld en hoe de wereld hoort te kijken naar ons. Ze besparen ons de angst voor wat daarbuiten is en wat binnen in ons is ; de dingen waar geen naam voor bestaat, die niet in taal te vatten zijn, die niet wiskundig berekend kunnen worden of meermaals herhaald met eenzelfde resultaat; die dingen en hun impact waarvan we wel een vermoeden  hebben : gevoelens, voorgevoelens, fantasie en diens meer, maar die we liefst van al in een donker hoekje moffelen, vergeten of menen uit onze doosjes te moeten zwieren wanneer we ècht serieus genomen willen worden. Een gevoelsmens krijgt het er beslist benauwd van.

Het is echter een illusie te denken dat we ooit het geheel zullen begrijpen door alles op te delen in steeds kleinere stukjes. We kunnen niet zomaar een stukje uit de puzzel nemen, het isoleren uit het geheel, wegpoetsen wat niet past, conclusies trekken over hoe het zich gedraagt en denken dat dit stukje nog steeds hetzelfde is als voorheen, noch dat het geheel onveranderd is gebleven. Van waar komt trouwens die noodzaak alles te willen begrijpen? Wat is er mis met verwondering? De dingen observeren in hun oorspronkelijke omgeving op het moment dat ze zich voordoen. Het maakt me nederig en leerde me dat in dit grote geheel alles met alles verbonden is, elkaar voortdurend beïnvloedt en even waardevol is. Maar ook dat niets blijft duren. De enige ware realiteit, denk ik soms, is de dagelijkse, die je zelf ervaart, niet degene waarover ons wordt verteld. Daarom probeer ik van ieder moment te genieten met al mijn zintuigen; omdat ik ten volle besef dat alles bij leven in beweging èn uniek is, en ieder moment onbetaalbaar en volstrekt persoonlijk.
Ervaringen proberen delen, is echt vergeefse moeite... tenminste mij lukt het nooit om ze helemaal over te brengen hoe hard ik het ook probeer. Dat moment bewaren in een foto of tekening dient op de keper beschouwt dan ook slechts als geheugensteuntje om de ervaring, opnieuw te kunnen oproepen bij mezelf.

En wat was dat nu met die vogels...?
Die gaan - net zoals wij - gewoon verder met zaaien en maaien, door zich - hun honger stillend - een weg te banen naar het 

EINDE